Publicatiedatum: 4 maart 1974

De publicaties, die in het RD verschenen zijn over de kankertherapie van dokter Moerman in Vlaardingen hebben geleid tot een groot aantal reacties. Er kwamen een groot aantal brieven binnen van lezers van onze krant, terwijl veel niet-lezers vroegen om toezending van de desbetreffende artikelen. Nu is het niet verwonderlijk dat deze artikelen zoveel aandacht trokken, want het bericht dat er in Nederland kankerpatiënten genezen door middel van dieet en medicijnen klinkt ongelooflijk. Het was ook voor mij een wel interessante, maar toch haast ongeloofwaardige zaak toen ik daar voor de eerste keer mee geconfronteerd werd.

De gesprekken met genezen patiënten waren evenwel voor de eveneens aanwezige dokter H. Wagenaar en mij een openbaring. Patiënten die zelf, of hun familie, duidelijk of bedekt van hun artsen te horen hadden gekregen dat genezing niet meer mogelijk was en die door een diepe afgrond van lijden en ellende waren heen gegaan, zaten nu opgewekt en in een zeer redelijke gezondheid te vertellen van hun ervaringen.

Nogmaals de RD-artikelen over de kankertherapie van de Vlaardingse arts hebben voor een stroom van reacties gezorgd. We hebben ook vernomen, dat een groot aantal kamerleden en officiële medische instanties hebben kennisgenomen van de opzienbarende genezingen die ook de laatste tijd weer bij kankerpatiënten plaatsvonden. in de eerste plaats pathologisch-anatomisch moest zijn vastgesteld dat men met kanker te doen had, terwijl als tweede voorwaarde was gesteld dat de genezen patiënt geen voorbehandeling in de vorm van bestraling of hormonale behandeling mocht hebben gehad. Daarmede maakte de commissie feitelijk haar onderzoek naar praktische resultaten onmogelijk. Immers in een deel van de gevallen was de kankerdiagnose vastgesteld op grond van een klinisch onderzoek en ontbrak het pathologisc-anatomisch preparaat. Ook was op twee na bij alle patiënten een voorbehandeling toegepast. De praktijk was immers — en is ook nu nog — dat patiënten zich pas tot dokter Moerman wenden als andere behandelingen hebben gefaald.

Enige tijd geleden brachten enkele kankerspecialisten uit Amerika een bezoek aan de VIaardingse medicus met het verzoek om zijn zienswijze aan een groep Amerikaanse artsen uiteen te zetten. Ook zijn er besprekingen gaande om het boek van Cor van Groningen ,,De zaak Moerman, reportage van een miskend kanker-therapeut” in het Engels te vertalen.

Zoals bekend kwam het kankervraagstuk enige tijd geleden opnieuw sterk in de publieke belangstelling toen bij de twaalfjarige zoon van Edward Kennedy een been moest worden afgezet. Door genezen patiënten van dokter Moerman werd onlangs de aandacht van de familie Kennedy gevestigd op het werk van de Vlaardingse arts.

Men heeft inmiddels in Amerika een ,,Moerman-foundation” opgericht die de opvattingen van de Vlaardingse arts wil helpen verspreiden.

Een direkte bedreiging van het werk van dokter Moerman vormt het voornemen van de gemeente Vlaardingen om tot onteigening van een stuk grond van het landgoed Hoogstad over te gaan ten behoeve van een verkeersweg. Zaterdag heeft u kunnen lezen dat nu echter wel twijfel is ontstaan bij diverse gemeenteraadsleden. De overtuiging breekt bij sommigen baan, dat men niet meer om de resultaten van de Moerman-therapie heen kan en dat we wellicht staan aan de vo’oravond van een doorbraak van deze nieuwe geneeswijze van kanker.

Overbelast

Samen met de artsen dr. N. Versteeg uit Breda en A. Wagenaar uit Hilversum hebben we onlangs nog weer eens kennis gemaakt met enkele vroegere en tegenwoordige patiënten van dokter Moerman. We publiceren nu gedeelten van deze gesprekken, terwijl we dan binnenkort nog een keer wat brievenschrijvers aan het woord zullen laten. Wat deze laatsten betreft, het is een droevige ervaring voor veel mensen in nood, die ten dode zijn opgeschreven, dat ze niet meer in Vlaardingen terecht kunnen, omdat dokter Moerman overbelast is. Opnieuw dringt zich dan de klemmende vraag naar voren waarom de officiële instanties’ geen nieuw onderzoek gelasten, terwijl zo duidelijk blijkt, dat er via deze geneeswijze resultaten kunnen worden bereikt in de striid tegen volksziekte nummer één. De tijd dringt. Er sterven wekelijks ongeveer zeshonderd mensen aan kanker.

M. de Vries-van der Weiden

Dat de patiënten waarvoor dokter Moerman het middel tot genezing mocht zijn daarna nog lang en gezond kunnen leven vertelde mevr. M. de Vries-van der Weiden uit Groningen, die zojuist 64 jaar is geworden. Mevrouw De Vries ontdekte nu ongeveer 21 jaar geleden een knobbeltje in haar rechterborst, dat steeds groter werd. Na enige tijd zei ze het tegen haar man, daarbij tevens haar grote angst uitsprekend „ik ben zo bang dat het kanker is”. Via de huisarts bij de specialist beland, kreeg ze de mededeling dat het kpobbeltje inderdaad kwaadaardig ‘was, zodat de borst moest worden afgezet.

Dit bleek evenwel niet afdoende, want na verloop van enige tijd bleek op de plaats waar de operatie .had plaatsgevonden opnieuw een gezwel te groeien. Er vond bestraling plaats, maar er was weinig hoop meer. De huisarts dokter Nap zei „iedere dag dat ze nog leeft betekent winst”. In die periode las de familie De Vries het eerste artikel over de therapie van dokter Moerman in het dagblad voor de Zaanstreek „De Typhoon”. Zodoende is men bij de Vlaardingse medicus terechtgekomen.

Mevrouw De Vries: „Ik kreeg een dieet voornamelijk bestaand uit vruchtensappen en karnemelk, terwijl ik daarnaast medicijnen kreeg. Na anderhalf jaar was de knobbel verdwenen. Ja, als ik nog aan die tijd denk. Wij waren met vier vrouwen gelijktijdig in het ziekenhuis. Bij alle vier moest een borst worden afgezet. U kunt zich voorstellen, dat wij elkander zoveel mogelijk moed hebben ingesproken. Maar ik ben wel de enige van die vier, die nu nog leeft. De andere drie zijn kort na elkaar gestorven. Kunt u zich voorstellen, dat ik van harte hoop, dat er een nieuw officieel onderzoek naar de ‘door dokter Moerman ontwikkelde methode wordt ingesteld?”

A. Boots-Roet

Ook mevrouw A. Boots-Roet uit De Rijp genas al vele jaren geleden. Ze is nu 56 jaar, hoewel men ze tien jaar jonger zou schatten, en ziet er zeer gezond uit. Dat is wel eens anders geweest. Toen ze 38 jaar was moest ze van de Amsterdamse dokter Vink horen, dat ze baarmoederkanker tiad, waar weinig tegen te doen was. ,,Het was een verschrikkelijke toestand”, aldus mevrouw Boots, ,,de pijnen werden steeds, erger, ik kreeg bloeddiarree en woog tenslotte nog 100 pond. In die tijd hoorden we van dokter Moerman. We vroegen aan de huisarts of hij goed vond dat ik mij onder behandeling van dokter Moerman stelde. Hij wilde geen ja en geen nee zeggen, maar we zijn toch gegaan. Ik had toch geen keus meer. De zware bestralingen bleken niet te helpen. Het wonder geschiedde. Het herstel zette vrij spoedig in. Aanvankelijk werd ik op een vrij streng dieet gezet, waarbij ik voornamelijk fruit, groenten en karnemelk gebruikte. Daarna mocht ik alles weer eten, behalve suiker. Nu ben ik 56 jaar en ik ben er prima aan toe. Helaas bleek later mijn status — ziektegeschiedenis — in het Liduma-ziekenhuis verdwenen te zijn. Anders was er ook een schriftelijk bewijs geweest van hetgeen de doktoren mij vertelden, namelijk dat er niets meer aan te doen was”.

J. De Bruyn Kops-van Dam

Mevrouw J. de Bruyn Kops-van Dam, Otterlostraat 25 in Den Haag is weer een geval van de laatste jaren. Ze werd in 1969 opgenomen in het ziekenhuis Westeinde in Den Haag wegens .buikklachten. Er volgde een operatie, waarna haar verteld werd dat er een gezwel van vijf pond was weggenomen. De pijn kwam echter terug en werd steeds erger. Een bezoek aan dr. Kok van het Westeinde-ziekenhuis leverde een droeve boodschap op voor mevrouw De Bruyn-Kops „Ik kan u geen enkele hoop meer geven”.

Er volgde echter toch weer een intensieve bestraling van 8 1/2 week. Daarmee werd eind augustus 1969 gestopt. In juni 1970 werd een spoedoperatie uitgevoerd waarbij een kunstmatige uitgang werd gemaakt. Dit was noodzakelijk omdat de urine niet meer normaal kwam. De dikke darm was namelijk verschrompeld door de intensieve bestraling. ,

Het ging echter niet goed. De pijnen namen weer toe. Mevrouw De Bruyn Kops: „Ik huilde erg toen ik in februari 1971 bij dokter Moerman Tiwam. Voordat ik naar hem toe ging heb ik eerst aan mijn huisarts gevraagd wat hij daarvan dacht. Die had er helemaal geen bezwaren tegen en zei mij, dat ik maar rustig naar dokter Moerman moe-st gaan ,,ik heb goede dingen van ^ hem gehoord”.

Toen is het wonder geschied. Na zes weken had ik geen pijn meer. Ik heb een streng dieet voorgeschreven gekregen en natuurlijk.ook medicijnen. Na een jaar mocht kalles weer eten”. Geen wonder dat mevrouw De Bruyn Kops een grote propagandist is van het werk van dokter Moerman. Geen moeite is haar te veel als het gaat om de erkenning van het levenswerk van de Vlaardingse dokter — Menselijkerwijs gesproken heeft zij haar leven aan de Moerman-therapie te danken.

Velen

Het is bijna eentonig te vermelden hoeveel mensen genezing hebben gevonden bij de miskende kanker-therapeut. We hebben de treffende verhalen aangehoord van mevrouw Sjerps, Dr. de Vrie.sstraat 20 uit Bennebroek en van de heer P. Wesselirig, Willem Dreespark 23 te Den Haag. Mevrouw v Sjerps heeft zelf genezing mogen vinden — al jaren terug — van borstkanker, maar deed nu verslag van de ervaringen van haar dochter Greta (20) die een dikke knie kreeg.

In het Anthonie van Leeuwenhoekziekenhuis vond men dringend noodzakelijk, dat het been werd afgezet. Bij Greta veroorzaakte dat enorme paniek. In het gezin wist men maar al te goed wat het betekende als men een van de ledematen moest missen. Een oudere zu.ster had vier jaar geleden een ongeluk gehad, wat haar een been kostte. Greta weigerde dan ook toe te staan om haar aangetaste been te laten afzetten. Men heeft haar toen in het ziekenhuis gedreigd met het sturen van een psychiater, maar Greta gaf niet toe. Ze is weer naar huis gegaan. De knie was toen 46 centimeter dik.

Men heeft daarna contact opgenomen met dokter Moerman. Hoewel de toestand nog ernstig is heeft de op haar toegepaste therapie een dermate gunstige yitwerking gehad dat de omvang van het been nu reeds tot 36 centimeter is verminderd.

Bij de heer Wesseling werd de ziekte van Hodskin geconstateerd. In het Haagse Zuidwal-ziekenhuis wilde men hem bestralen, maar daar voelde de heer Wesseling niets voor. Men, vertelde hem toen, dat als hij zich niet liet bestralen, hij niet meer dan drie maanden te leven had. De heer Wesseling nam toen contact op met dokter Moerman, met wiens werk hij eerder had kennis gemaakt. Dat was toen hij last kreeg van zwarte tenen, die steeds erger gingen etteren. Enkele weken ziekenhuis brachten weinig verbetering. Toen een kennis hem op dokter Moerman attent maakte en een reis naar Vlaardingen werd ondernomen kreeg hij van dokter Moerman te horen: „Over veertien dagen loop je weer in je schoenen”. Het ging nog vlugger, want binnen een week waren de tenen dicht. ,,Het was gewoon eem fijt”, zegt dokter Moerman, ,,en dat is niet zo moeilijk, maar in het ziekenhuis zijn ze daar waarschijnlijk niet op gekomen. Uiteraard was het bestrijden van de ziekte van Hodskin heel wat moeilijker.

Maar in maart is het vier jaar g’eleden, dat de nu 67-jarige heer Wesseling de boodschap ontving, van nog drie maanden te kunnen leven en hij voelt zich prima.

Dankbaar

Het is een opvallend gegeven, dat er in de patiëntenkring van dokter Moerman meer dan elders wordt gesproken over en geloofd aan datgene wat God in de schepping ter genezing van de ziekten heeft gegeven. Dokter Moerman wijst zijn patiënten daar ook op. ,,Met de Franse revolutie heeft men de God van de Bijbel afgeschaft en, is de God van de rede op de troon gezet. Alles moet beredeneerd worden, maar dat kan niet altijd. Sommige gebieden blijven voor de mens gesloten. Maar we mogen wel dankbaar gebruik maken van de wonderbaarlijke resultaten die we met bepaalde stoffen kunnen bereiken, ook al kunnen we de werking niet altijd precies verklaren.